Op 18/4/2021: 12h50 maak ik een zware val met mijn fiets op een 300m van thuis na een rit van +/- 100km. Een jonge kerel is mij te hulp gekomen, hij was wat in paniek. Ik heb hem verteld wat hij moest doen en niet doen. Ondertussen, mede door mijn opleiding EHBO op werk, had ik een screening van mezelf gedaan. Mijn hoofd was in orde, maar vanaf mijn schouderlijn reageerde mijn lichaam niet op commando’s die ik wou uitvoeren. Ik wist niet wat er juist aan de hand was, maar wist wel dat er moest aan gewerkt worden. Dit had ik me al voorgenomen, in welke vorm, dat was een vraagteken, nog voor de ambulance, MUG en politie waren gearriveerd. Men heeft dan vastgesteld dat een kapotte spaak in het voorwiel de oorzaak was. Het voorwiel is hierdoor krom komen te staan en is geblokkeerd ter hoogte van de remblokken. Op die manier ben ik uit mijn fiets gekatapulteerd en mijn zadel zat tussen mijn benen toen ik op de grond terecht kwam.
Uiteindelijk ben ik met de ziekenwagen overgebracht naar het UZA. Hier weet ik niet zoveel meer van. Eens aangekomen, werd ik van het ene toestel in het ander gestoken. Een screening van kop tot teen.
De neurochirurg vertelde me dat ik zware zenuwbeschadiging had opgelopen op 2 plaatsen in de nek, een ‘incomplete dwarslaesie’ (een complete dwarslaesie is een definitieve verlamming). Er werd me meteen duidelijk gemaakt dat het een lange revalidatie ging worden en garanties op herstel gaven ze me echter niet.
Mijn broer Geert is met mijn echtgenote Annick achterna gekomen, het was toen nog corona. Dat was eerst een groot probleem, uiteindelijk zijn ze dan toch bij mij mogen komen.
12 dagen op intensieve: je komt dan tot het besef dat je echt niets kan, ze komen je eten geven, tanden poetsen, wassen, scheren… Het ergste op dat moment was het niet naar het toilet kunnen gaan, dit functioneerde gewoonweg niet.
Ik heb echt wel de beste zorgen gekregen. Annick mocht elke dag langskomen. Mijn kinderen Jens en ons Lize heb ik allebei (op een ander moment) ongeveer 1u mogen zien. Daarna werd ik overgebracht naar een andere kamer op de dienst neurologie waar ik een 14 dagen heb gelegen. Ik mocht die periode geen bezoek ontvangen door Corona.
Op deze afdeling heb ik ook voor het eerst mijn linker pink en teen, minuscuul, kunnen bewegen.
Ergens +/- half mei werd ik overgebracht naar REVARTE voor mijn verdere revalidatie. Maximum één persoon mocht op bezoek komen per dag. De eerste twee weken werd ik nog met een katrol uit bed gehesen en in een rolstoel geplaatst en op die manier naar de therapiezaal gebracht.
De dagen waren monotoon, fysiek en af en toe mentaal ook zwaar, maar opgeven stond niet in mijn woordenboek… Zienderogen was er beterschap vooral links, rechts bleef ver achter.
Pas in augustus 2021 kwam er een versoepeling van de coronamaatregelen en heb ik mijn kinderen Jens en Lize voor eerst in levende lijve terug gezien (na een 4-tal maanden). Schitterende momenten, die je een boost geven om door te gaan.
Op 31 oktober 2021 moest ik naar huis. Toen kon ik wat stappen met een rollator en heel voorzichtig en traag een trap op en naar beneden (we hebben voor mijn thuiskomst ook een extra trapleuning laten plaatsen).
Het deed raar thuis te komen, tegelijkertijd super content om in mijn vertrouwde omgeving te zijn en iedereen dicht bij me te hebben.
2 maanden na thuiskomst kon ik terug normaal naar het toilet, wat één van mijn grootste zorgen was.
De eerste zes maanden na mijn thuiskomst deed ik 10 kiné beurten per week (2x per dag).
Vanaf maart ’22 dagelijks kiné tot op heden. Zo kan ik ondertussen zelfstandig rechtkomen als ik op grond lig, smeer ik mijn boterhammen, kan ik mijn vlees snijden, maak ik de kachel aan, kleed ik mij zelfstandig aan, knoop ik mijn veters, …
Ik stap ondertussen buiten een 100m met een wandelstok (met af en toe een kleine stop). Binnen in huis stap ik zonder hulpmiddel, al moet ik nog wel erg oppassen. Mijn balans en kracht zijn nog niet ok.
Juni ’22 ben ik opnieuw halftijds gaan werken bij mijn toenmalige werkgever Total Energies. Sinds okt ’23 ga ik om de 3 weken een halve dag fysiek naar het werk.
In april ’24 heb ik meegedaan aan een studie van de KU Leuven:
een 3-weekse intensieve revalidatie (6.5u/dag) in het AZ Herentals in samenwerking met “To walk Again” van Marc Herremans. Er werd gebruik gemaakt van een staprobot en stappen met een valharnas. Tijdens deze studie ben ik iemand tegengekomen die mij de gouden tip gaf om fietsen te gaan testen bij Bike Republic in Schaffen. Ondertussen is mijn fiets geleverd en kan ik mij op eigen kracht verplaatsen.
Mei ’24: 4,5 maanden volgde ik training met robotica (privé instelling TRAINM) , wekelijks 2 dagen van 2.5u, bovenop de andere kinébeurten.
Momenteel zit ik op een regime 5 kiné beurten per week.